ขวั้น หมายถึง [ขฺวั้น] (ถิ่น-อีสาน, ปักษ์ใต้) น. หัวขั้ว เช่น และผูกเป็นขวั้นแขวนวง.(สมุทรโฆษ).
[ขฺวับ, ขฺวับเขฺวียว] ว. เสียงหวดไม้เรียว.
[ขฺวับ, ขฺวับเขฺวียว] ว. เสียงหวดไม้เรียว.
[ขฺวับ] ว. เร็ว, ทันที, เช่น เหลียวขวับ.
[ขฺวา] ว. ตรงข้ามกับซ้าย, ถ้าหันหน้าไปทางทิศตะวันออก ด้านทิศใต้เรียกว่า ด้านขวามือ ด้านทิศเหนือ เรียกว่า ด้านซ้ายมือ, ถ้าหันหลังไปทางต้นนํ้าหรือยอดนํ้า ด้านขวามือเรียกว่า ฝั่งขวา ด้านซ้ายมือเรียกว่าฝั่งซ้าย, คู่กับซ้าย แต่ใหญ่กว่าหรือสําคัญกว่า เช่น มเหสีฝ่ายขวาอัครสาวกฝ่ายขวา. (การเมือง) น. เรียกกลุ่มที่มีอุดมคติทางการเมืองการเศรษฐกิจเป็นต้นโน้มไปทางอนุรักษนิยมว่า ฝ่ายขวา.
[ขฺวาก] น. ไม้หรือเหล็กเป็นต้นมีปลายแหลม สําหรับปักหรือโปรยเพื่อดักหรือให้ตําผู้ผ่านเข้าไป.
น. อุปสรรค, เครื่องขัดข้อง, เครื่องขัดขวาง.
[ขฺวาง] ก. กีดกั้น, สกัด; รำคาญหรือไม่ถูกใจ; ใช้เข้าคู่กับ กว้างเป็นกว้างขวาง หมายความอย่างเดียวกับคําว่า กว้าง.